Emisora de radio educativa del IES Ramón Carande

O RISO DO TERROR

O RISO DO TERROR

VUESTROS COMPAÑEROS DE PORTUGUÉS

DIRIGIDOS POR SU PROFESORA, NANDA, NOS

CUENTAN HISTORIAS DE TERROR.

¡Muita atenção!

SOMOS ADRIÁN, NAZARET, LUIS JAVIER Y SAMUEL.

O RISO DO TERROR

Ao amanhecer, Sofia acordou feliz porque era o seu aniversário. A sua mãe levantou-a com amor e preparou o seu pequeno-almoço favorito.

Al amanecer, Sofía despertó contenta porque era su cumpleaños. Su madre le levantó con amor y le preparó su desayuno preferido.

Na escola, as suas amigas a parabenizaram e deram presentes e doces. Foi um ótimo dia. Ao voltar para casa, a sua avó e o seu primo Juan estavam lá. O dia perfeito!, pensou.

 En el colegio, sus amigas le felicitaron y le dieron regalos y dulces. Fue un día fantástico. Al volver a casa, su abuela y su primo Juan ya estaban allí. “El día perfecto”, pensó.

Depois de um bom tempo a brincar com o primo, as suas amigas começaram a chegar para comemorar com ela e compartilhar o bolo. O seu pai já estava a chegar com uma surpresa fabulosa que lhe tinha prometido.

 Después de jugar un buen rato con su primo, empezaron a llegar sus amigas para celebrar el cumpleaños y compartir el pastel. Su padre ya estaba a punto de llegar con la sorpresa que le había prometido.

Quando a campainha tocou, correu para a porta e, quando a abriu, encontrou uns pequenos olhos azuis e um grande sorriso vermelho em um rosto pálido. Bolas vermelhas saíram do seu chapéu… Era um palhaço; a Sofia os tinha visto na televisão, mas quando o viu pessoalmente, ficou com medo.

 Cuando sonó el timbre, corrió hacia la puerta y, al abrirla, se encontró con unos pequeños ojos azules y una gran sonrisa de color rojo, que destacaban sobre un rostro muy pálido. Pelotitas rojas salieron de su sombrero… Era un payaso; Sofía los había visto en la televisión, pero cuando por fin lo vio personalmente, se asustó.

O palhaço brincava e brincava o dia todo, mas tinha um sorriso e uns olhos assustadores. Ao acabar a festa, passou para a casa de banho para trocar de roupa, mas deixou a porta entreaberta.

 El payaso jugaba y jugaba todo el tiempo, pero tenía una sonrisa y unos ojos realmente asustadores. Al acabar la fiesta, se dirigió al cuarto de baño para cambiarse de ropa, dejando la puerta entreabierta.

A Sofia entrou furtivamente e não conseguiu acreditar no que viu: O palhaço estava trocando de sapatos e os seus pés eram duas vezes maiores do que os normais. Além disso, tinha um saco de brinquedos infantis que não entendia o que era.

 Sofía entró sin que él se diera cuenta y no podía creer lo que estaba viendo: El payaso estaba cambiándose de zapatos y sus pies eran dos veces mayores que unos pies normales. Además, tenía un bolso lleno de juguetes infantiles que no entendió bien qué eran.

Alguns segundos depois, o palhaço abriu a porta e disse:

Menina, você não deveria ter visto isso, eu vou ter de comer-te!

 Algunos segundos después, el payaso abrió la puerta del todo y le dijo:

  • Niña, no deberías haber visto eso, ¡ahora voy a tener que comerte!

Então a Sofia fugiu, mas o palhaço estava atrás dela. Eles estavam no último andar da casa e os outros estavam lá embaixo. Quando a Sofia estava quase descendo as escadas, o palhaço a pegou nela e a levou embora.

 Entonces Sofía huyó, pero el payaso iba detrás. Ambos estaban en el último piso de la casa mientras el resto se encontraban abajo. Cuando Sofía casi había bajado todos los escalones, el payaso le agarró y se la llevó consigo.

Como o palhaço ainda estava descalço, a menina teve uma ideia: pisou num dos pés gigantes e o palhaço começou a gritar, pegou nas suas coisas e fugiu.

 Como el payaso aún estaba descalzo, la niña tuvo una idea: pisó uno de los pies gigantes y el payaso comenzó a gritar, cogió sus cosas y huyó.

No entanto, a bolsa cheia de brinquedos infantis foi deixada atrás. Quando a polícia chegou, disseram que pertenciam a crianças desaparecidas.

 Sin embargo, dejó atrás el bolso lleno de juguetes infantiles. Cuando llegó la policía, dijeron que estos pertenecían a niños y niñas desaparecidos.

Ao amanhecer, Sofia acordou feliz porque era o seu aniversário. A sua mãe levantou-a com amor e preparou o seu pequeno-almoço favorito.

Al amanecer, Sofía despertó contenta porque era su cumpleaños. Su madre le levantó con amor y le preparó su desayuno preferido.

Na escola, as suas amigas a parabenizaram e deram presentes e doces. Foi um ótimo dia. Ao voltar para casa, a sua avó e o seu primo Juan estavam lá. O dia perfeito!, pensou.

 En el colegio, sus amigas le felicitaron y le dieron regalos y dulces. Fue un día fantástico. Al volver a casa, su abuela y su primo Juan ya estaban allí. “El día perfecto”, pensó.

Depois de um bom tempo a brincar com o primo, as suas amigas começaram a chegar para comemorar com ela e compartilhar o bolo. O seu pai já estava a chegar com uma surpresa fabulosa que lhe tinha prometido.

 Después de jugar un buen rato con su primo, empezaron a llegar sus amigas para celebrar el cumpleaños y compartir el pastel. Su padre ya estaba a punto de llegar con la sorpresa que le había prometido.

Quando a campainha tocou, correu para a porta e, quando a abriu, encontrou uns pequenos olhos azuis e um grande sorriso vermelho em um rosto pálido. Bolas vermelhas saíram do seu chapéu… Era um palhaço; a Sofia os tinha visto na televisão, mas quando o viu pessoalmente, ficou com medo.

 Cuando sonó el timbre, corrió hacia la puerta y, al abrirla, se encontró con unos pequeños ojos azules y una gran sonrisa de color rojo, que destacaban sobre un rostro muy pálido. Pelotitas rojas salieron de su sombrero… Era un payaso; Sofía los había visto en la televisión, pero cuando por fin lo vio personalmente, se asustó.

O palhaço brincava e brincava o dia todo, mas tinha um sorriso e uns olhos assustadores. Ao acabar a festa, passou para a casa de banho para trocar de roupa, mas deixou a porta entreaberta.

 El payaso jugaba y jugaba todo el tiempo, pero tenía una sonrisa y unos ojos realmente asustadores. Al acabar la fiesta, se dirigió al cuarto de baño para cambiarse de ropa, dejando la puerta entreabierta.

A Sofia entrou furtivamente e não conseguiu acreditar no que viu: O palhaço estava trocando de sapatos e os seus pés eram duas vezes maiores do que os normais. Além disso, tinha um saco de brinquedos infantis que não entendia o que era.

 Sofía entró sin que él se diera cuenta y no podía creer lo que estaba viendo: El payaso estaba cambiándose de zapatos y sus pies eran dos veces mayores que unos pies normales. Además, tenía un bolso lleno de juguetes infantiles que no entendió bien qué eran.

Alguns segundos depois, o palhaço abriu a porta e disse:

Menina, você não deveria ter visto isso, eu vou ter de comer-te!

 Algunos segundos después, el payaso abrió la puerta del todo y le dijo:

  • Niña, no deberías haber visto eso, ¡ahora voy a tener que comerte!

Então a Sofia fugiu, mas o palhaço estava atrás dela. Eles estavam no último andar da casa e os outros estavam lá embaixo. Quando a Sofia estava quase descendo as escadas, o palhaço a pegou nela e a levou embora.

 Entonces Sofía huyó, pero el payaso iba detrás. Ambos estaban en el último piso de la casa mientras el resto se encontraban abajo. Cuando Sofía casi había bajado todos los escalones, el payaso le agarró y se la llevó consigo.

Como o palhaço ainda estava descalço, a menina teve uma ideia: pisou num dos pés gigantes e o palhaço começou a gritar, pegou nas suas coisas e fugiu.

 Como el payaso aún estaba descalzo, la niña tuvo una idea: pisó uno de los pies gigantes y el payaso comenzó a gritar, cogió sus cosas y huyó.

No entanto, a bolsa cheia de brinquedos infantis foi deixada atrás. Quando a polícia chegou, disseram que pertenciam a crianças desaparecidas.

 Sin embargo, dejó atrás el bolso lleno de juguetes infantiles. Cuando llegó la policía, dijeron que estos pertenecían a niños y niñas desaparecidos.

¡OBRIGADA!

PARTICIPANTES:
ALUMNOS/AS DE 3ºE.S.O. DE PORTUGUÉSAdrián, Samuel, Luis Javier y Nazaret
PROGRAMA DIRIGIDO POR SU PROFESORA DE PORTUGUÉSMª Fernanda Amaya Rodríguez
TÉCNICO DE SONIDO(ALUMNO DE 2º BACHILLERATO)Roberto Morales
EDITADO POR LA COORDINADORABegoña Pérez de Nanclares